«Στην καρδιά μου μπορεί να είναι μόνο ευγνωμοσύνη σε σας, επειδή είστε σαν οικογένεια για μένα. Φίλοι, αδέλφια, που με συνοδεύουν στο μονοπάτι που επέλεξα για τη ζωή μου. Σας ευχαριστώ, για ότι κάνατε για μένα. Για να είμαι πιο καλά χάρις σε εσάς. Το ευχαριστώ είναι λίγο, για ότι κάνατε για μένα».
Αυτά τα λόγια αγάπης ανήκουν στον οκτάχρονο Σταύρο από τον Αστρομερίτη, ο οποίος από μικρός περνά το δικό του Γολγοθά, δίνοντας μάχη με τη θαλασσαιμία.
Τα έγραψε, για τους δικούς του ήρωες, που ήρθαν στη ζωή του τυχαία, αλλά από τη μέρα που τον γνώρισαν, δεν έφυγαν στιγμή από κοντά του. Τους «Ενωμένους Μοτοσικλετιστές».
Πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων, που ενώθηκαν το 2012, για να κάνουν ομαδικές εξορμήσεις τις Κυριακές και τελικά ανέπτυξαν φιλανθρωπικό έργο, στηρίζοντας συνδέσμους, αλλά και μεμονωμένους συνανθρώπους μας.
Η πρώτη επαφή με τον μικρό Σταύρο
Ένας απ’ αυτούς είναι ο μικρός Σταύρος, τον οποίο συνάντησαν τυχαία τα Χριστούγεννα του 2019. Ο πρόεδρος της ομάδας των μοτοσικλετιστών, κ. Πανίκος Προκοπίου, περιγράφει εκείνη, την πρώτη συνάντηση…
Ένας απ’ αυτούς είναι ο μικρός Σταύρος, τον οποίο συνάντησαν τυχαία τα Χριστούγεννα του 2019. Ο πρόεδρος της ομάδας των μοτοσικλετιστών, κ. Πανίκος Προκοπίου, περιγράφει εκείνη, την πρώτη συνάντηση…
«Όταν πήγαν κάποια μέλη μας τα Χριστούγεννα να πάρουν δώρα στα μωρά, γνώρισαν τον μικρό και τη μητέρα του. Την επόμενη μέρα, με πήρε τηλέφωνο ο αντιπρόεδρος της ομάδας και μου είπε ότι υπάρχει ένας μικρός, πολύ συμπαθητικός, που αγαπά τις μοτοσικλέτες. Μας είπε ότι θα έβγαινε σε δύο τρεις μέρες από το νοσοκομείο και πως ήθελε να τον πάρουμε βόλτα, με την άδεια της μητέρας του.
Έτσι κι έγινε. Όταν βγήκε το μωρό από τη θεραπεία του, πήγαμε εκεί στο Μακάριο, έκατσε πάνω σε μια μοτόρα ο Σταύρος και σε άλλη η γιατρός του, γιατί ήθελε και τη γιατρό του μαζί του. Κάναμε ένα γύρο εκεί στο Μακάρειο, για να πάρει τα πάνω του. Αυτό το πράμα, έφερε μας κοντά στην οικογένεια, η οποία διαμένει στον Αστρομερίτη».
<
<
Εκείνη η μέρα τους έδεσε... Ο μικρός Σταύρος απέκτησε τους δικούς του ήρωες... Οι μοτοσικλετιστές είδαν στο πρόσωπο του τα δικά τους παιδιά... Ο οκτάχρονος έγινε δικό τους παιδί.
«Κάθε φορά που βόλευε η εκδρομή μας να περάσουμε από τον Αστρομερίτη, τηλεφωνούσαμε στη μητέρα του ότι θα πηγαίναμε να δούμε το μωρό. Μια φορά το μήνα, ήμασταν στο σπίτι. Πίναμε τον καφέ μας και μιλούσαμε με τον Σταυράκη μας. Συνδεθήκαμε. Πραγματικά, δεν έχει χειρότερο πράμα να βλέπεις μιαν πάμφτωχη οικογένεια, να ζει αυτό το δράμα...».
Το ταξίδι στη Γερμανία-«Εκλαίαν τζαι οι πέτρες»
Λίγο καιρό αργότερα, η Κυβέρνηση ενημέρωσε την οικογένεια, πως βρέθηκε συμβατός δότης μυελού των οστών για τον οκτάχρονο στην Ελλάδα και θα έπρεπε να ταξιδέψουν για τη Γερμανία, όπου θα πραγματοποιείτο η διαδικασία. Τελικά, η πανδημία SARS COV-2 κτύπησε την Κύπρο και το ταξίδι αναβλήθηκε.
Λίγο καιρό αργότερα, η Κυβέρνηση ενημέρωσε την οικογένεια, πως βρέθηκε συμβατός δότης μυελού των οστών για τον οκτάχρονο στην Ελλάδα και θα έπρεπε να ταξιδέψουν για τη Γερμανία, όπου θα πραγματοποιείτο η διαδικασία. Τελικά, η πανδημία SARS COV-2 κτύπησε την Κύπρο και το ταξίδι αναβλήθηκε.
«Εμείς συνεχίσαμε να τον βλέπουμε και ξαφνικά πριν λίγες μέρες, τους τηλεφώνησαν ότι πρέπει να φύγουν άρον-άρον να πάν στη Γερμανία. Μιλήσαμε με τη μητέρα. Μας είπε ότι ο Σταύρος θέλει να πάει με μοτοσικλέτα στο αεροδρόμιο. Επήεν η ομάδα σπίτι του, τον έβαλα εγώ πάνω στη μοτόρα, του έβαλα το κράνος του, τους εξήγησα και δύο τρία πράγματα για τις μοτόρες και πήγαμε σιγά σιγά στο αεροδρόμιο.
Αυτό που με σημάδεψε όμως και δεν θα το ξεχάσω, ήταν η ώρα του αποχωρισμού από το σπίτι. Εκείνη τη μέρα, εκλαίαν τζαι οι πέτρες... Εκλαίαν τζαι οι πέτρες.... Το ένα από τα δύο αδέλφια του μικρού Σταύρου, που είναι έξι χρονών, έλεγε θέλω τον αδερφό μου, τζαι ακόμα εν είσιε φύει. Από την ημέρα που τους πήραμε στο αεροδρόμιο, κάθομαι τζαι σκέφτουμε αυτά που εζήσαμε, στεναχωριέμαι τζαι σκέφτομαι τρόπους να τους βοηθήσω».
