Εικόνες κατάθλιψης... Εικόνες απόγνωσης... Εικόνες γεμάτες ερωτήματα... Σ' ένα σπίτι ετοιμόρροπο στο Καλό Χωριό της Λάρνακας, ζει ολομόναχη μια 74χρονη γυναίκα, που βρίσκεται σε κατάσταση απελπισίας. Μόνο ντροπή μπορούν να προκαλέσουν αυτές οι εικόνες. Ντροπή και οργή συνάμα, καθώς είναι θέμα ημερών, να καταρρεύσει η φτωχική οικία. Ήδη κατέρρευσε αυτός στην κουζίνα, ενώ οι υπόλοιποι κιτρίνισαν από τη μούχλα και την υγρασία.
Η αγωνία, ο φόβος αλλά και η θλίψη, ήταν ζωγραφισμένα στο πρόσωπο της κ. Φλώρας Μαραθεύτη, η οποία μετά δυσκολίας μπορούσε να περιγράψει τα όσα ζει τον τελευταίο καιρό. Δεν είναι δύσκολο, βέβαια να διαπιστώσει κάποιος την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η 74χρονη, που αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους... Κατακρίβειαν... φωνάζουν.
<
«Τις τελευταίες δυο εβδομάδες είναι σε αυτή την κατάσταση και άρχισε να καταρρέει το σπίτι. Η υγρασία όμως, είναι από καιρό μέσα. Όταν ακούσω θόρυβο τη νύχτα, σηκώνουμαι… Νομίζω ότι έππεσε… Τώρα που είναι χειμώνας εν πιο δύσκολα τα πράματα. Ενημερώσαμε τους αρμόδιους, ότι άρχισε να καταρρέει το σπίτι μου. Η απάντηση που πήραμε είναι ότι προσπαθούν να μου δώσουν άλλο σπίτι, αλλά τίποτε ακόμα».
Εμφανώς απογοητευμένη από τις τραγικές συνθήκες διαβίωσής της, η κ. Φλώρα Μαραθευτή, αναμένει καρτερικά, εκεί, έξω στην αυλή της, την ανταπόκριση της πολιτείας. Η ψυχή της φωνάζει και δακρύζει...
«Όταν κατέρρευσε το ένα κομμάτι του τοίχου, για καλή μου τύχη ήμουν εδώ στην αυλή. Έπιασα τηλέφωνο την κόρη μου και έκλαια. Και το άλλο κινδυνεύει να ππέσει, εν ετοιμόρροπο. Εκεί που τώρα έχει τρύπα, ήταν το γκάζι και το ψυγείο μου. Άφηκα μόνο το πλυντήριο μου, γιατί δεν έχει νερό στην άλλη πλευρά του σπιτιού. Μαγειρεύω στο σαλόνι και καλύπτω το σημείο με ξύλο για να μπορώ να κοιμηθώ. Φορεί πλάσμα να περάσει, μέσα που την τρύπα».
<
Τα μοναδικά έσοδα της κ. Φλώρας, είναι η σύνταξη χηρείας. Μια σύνταξη που ισοδυναμεί με ένα ποσό της τάξης των 500 ευρώ το μήνα. Ένα χρηματικό ποσό, από το οποίο επιβάλλεται να πληρωθούν όλες οι ανάγκες της 74χρονης. Όμως η κ. Φλώρα, δεν ζητάει χρήματα, μα μόνο ένα σπίτι και μια ασφαλή στέγη, για να μπορεί να κοιμάται ήσυχη τα βράδια...
«Το μόνο βοήθημα που πιάνω, είναι η σύνταξη χηρείας. Όλα τα λεφτά που πιάνω τον μήνα, είναι 500 ευρώ. Με τα φάρμακα και τους γιατρούς όμως, δεν με φτάνουν. Είμαι πολλά στεναχωρημένη… Νιώθω ότι με εγκατέλειψε το κράτος. Έχω παράπονο διότι δεν μου δίνουν ένα σπίτι... Να έρθουν τουλάχιστον να το δουν, να δουν που μεινίσκω. Δεν ζήτησα κάτι άλλο. Ούτε λεφτά θέλω ή κάτι άλλο, μόνο ένα σπίτι να μείνω. Όταν πέσει πάνω μου και μετά, τι να το κάνω; Είναι λίγο πράγμα νομίζετε να βλέπεις το σπίτι και να σκέφτεσαι πότε θα πέσει; Έχει 13 χρόνια που ήρθαν και το έφτιαξαν τελευταία φορά».
Η κ. Φλώρα Μαραθεύτη, βρίσκεται στο Καλό Χωριό τα τελευταία είκοσι χρόνια. Όπως η ίδια μας ανέφερε, αρχικά κατοικούσε με τον άντρα της εκεί, αλλά τα τελευταία δεκατρία χρόνια έφυγε από τη ζωή και είναι μόνη της. Στήριγμα της και μόνη της ελπίδα, τα δυο της παιδιά και τα τέσσερα της εγγονάκια, τα οποία δεν καταφέρνει να τα βλέπει λόγω του κορωνοϊού.
«Έχει 15-20 χρόνια που είμαι εδώ. Φύγαμε το 74’ από την Κοντέα… Ήμασταν στα σχολεία της Ορμήδειας, και μετά βρήκαμε σπίτια μισοτέλειωτα στη Λευκωσία, μέχρι που μας έδωσε σπίτι η Κυβέρνηση και μετά ήρθαμε εδώ, το 2005 περίπου. Το σπίτι αυτό είναι τουρκοκυπριακό. Πρώτα ήμουν με τον άντρα μου, αλλά έχει 13 χρόνια που πέθανε και είμαι μόνη μου. Πρώτα καθόμασταν Λατσιά, αλλά λόγω της εργασίας του άντρα μου που ήταν κτηνοτρόφος και είχε τα πρόβατα του στην αυλή μετακινηθήκαμε. Αν μου δώσουν σπίτι άλλο θα φύγω, μόνο έτσι μπορώ να σωθώ. Η κόρη μου έχει σπίτι αλλά είναι στον τρίτο όροφο και δεν έχει ασανσέρ, πώς να βγω με το καροτσάκι μου;».
Η 74χρονη, αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα οστεοπόρωσης, που δυσκολεύει τις μετακινήσεις της, που γίνονται με τη βοήθεια ειδικού τροχοκαθίσματος. «Έχω οστεοπόρωση και δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου, γι’ αυτό είμαι στο καροτσάκι μου, από το 2008. Πονούσα τα πόδια μου και αφού έκανα ακτινογραφία, μου είπαν ότι είμαι γεμάτη οστεοπόρωση. Πήγαινα έκανα θεραπεία, αλλά είπε μου γιατρός να σταματήσω, γιατί υπέφερα κάθε φορά. Τρύπησαν τα κόκκαλα μου… Αν δεν πιώ τα χάπια μου, πλέον δεν μπορώ να περπατήσω λίγο…».
Αυτό που βιώνει σήμερα η κ. Φλώρα, την κάνει να νιώθει μεγάλη αδικία. «Νιώθω για δεύτερη φορά πρόσφυγας. Όλη μέρα κάθομαι εδώ. Από το πρωί, μέχρι τη νύχτα κάθομαι έξω γιατί φοβάμαι να μην πέσει το σπίτι. Όταν βρέχει θα μπω για λίγο μέσα ή κάθουμαι έξω με ομπρέλα, γιατί φούμαι ότι θα ππέσει πουπάνω μου. Δεν καταφέρνω να κοιμηθώ τη νύχτα. Ευτυχώς, έρχεται κάθε μέρα η κόρη μου με το λεωφορείο από τη Λάρνακα και φροντίζει με, μακάρι να είναι καλά… Το άλλο μου παιδί είναι στη Λευκωσία και δεν μπορεί να έρχεται, επειδή στη δουλειά τους είχε κορωνοϊό».
Η κόρη της κ. Φλώρας, Αντρούλλα Μαραθεύτη, που αντιμετωπίζει και η ίδια, όπως εξομολογείται οικονομικά προβλήματα, θέλει να μεταφερθεί η μητέρα της σε σπίτι στη Λάρνακα για να μπορεί να την φροντίζει. Όπως λέει, η Επαρχιακή Διοίκηση Λάρνακας, έπειτα από ενέργειες του πρώην κοινοτάρχη του Καλού Χωριού, τους είπε πως βρέθηκε σπίτι, ωστόσο δεν μπορεί να ετοιμαστεί λόγω της πανδημίας.
«Έρχομαι κάθε μέρα με το λεωφορείο και βοηθώ και καθαρίζω τη μάμα μου. Δεν εργάζομαι και μου έχουν κόψει και μένα το ΕΕΕ και αγωνίζομαι να το ξαναπάρω. Το μόνο που θέλουμε είναι ένα σπίτι για τη μητέρα μου, για να βρίσκεται και κοντά μου. Οποιουδήποτε και να ήταν η μητέρα του, θα την άφηνε στο έλεος του Θεού; Αν ήταν κάποιου βουλευτή θα την άφηνε; Αν δεν μας ακούσουν τώρα, δεν ξέρω μέχρι που θα φθάσω. Μου είπαν να την πάρω σε γηροκομείο, τι σημαίνει αυτό; Η δικαιολογία που μας είπαν, είναι ότι δεν μπορούμε να φτιάξουμε το σπίτι λόγω του κορωνοϊού». <
Η ιστορία της κ. Φλώρας Μαραθεύτη είναι μια γροθιά στο στομάχι τόσο για την κοινωνία όσο και για το κράτος. Οι αποκαρδιωτικές εικόνες και η άθλια κατάσταση που βρίσκεται το σπίτι μιας ολομόναχης γυναίκας εν έτη 2020, δεν αντικατοπτρίζουν σε καμία περίπτωση την κοινωνία που ονειρευόμαστε… Η κ. Φλώρα δεν θέλει ούτε τα χρήματά μας, ούτε τη λύπησή μας… Το μόνο που ζητά και χρειάζεται είναι μια στέγη και ένα ασφαλές σπίτι για να περάσει, το υπόλοιπο της ζωής της. Ας της δώσει το κράτος λοιπόν αυτό το δικαίωμα και η κ. Φλώρα, αλλά και η κάθε κ. Φλώρα χρήζουν και αξίζουν τον σεβασμό όλων μας…<
<
<
<
<
<
<
