Πρόκειται για την ιστορία της πλέον μεγάλης αθλητικής γενικότερα και ποδοσφαιρικής ειδικότερα, ελληνικής επιτυχίας σε εθνικό κι όχι μόνο επίπεδο, την ίδια στιγμή που αποτελεί τον ορισμό της απόλυτης έκπληξης με όρους στατιστικού αουτσάιντερ.
Και παράλληλα είναι κάτι σαν εθνική επέτειος. Μια ιστορία για το πώς μία χώρα χωρίς μεγάλη ποδοσφαιρική παράδοση, αλλά κάτω από την ιδεώδη συνθήκη μπορεί να φτάσει στην κορυφή, αφήνοντας πίσω του όλα τα μεγαθήρια.
Η ομάδα του Ρεχάγκελ, σαν σήμερα 4 Ιουλίου του 2004, κατακτούσε το βαρύτιμο τρόπαιο του EURO στον τελικό απέναντι στην Πορτογαλία των Φίγκο και Κριστιάνο Ρονάλντο. Ήταν το δικό μας EURO, το EURO 2004!
Έχοντας μόνο μία ήττα στο τουρνουά, από τη Ρωσία με 2-1, η Εθνική έκανε μία από τις πιο μεγάλες εκπλήξεις στην ιστορία του ευρωπαϊκού και διεθνούς ποδοσφαίρου. Την οικοδέσποινα Πορτογαλία η Εθνική μας τη νίκησε δύο φορές, με τη δεύτερη να είναι κι εκείνη που πόνεσε περισσότερο τους οικοδεσπότες.
Το ρολόι έδειχνε το 57ο λεπτό στον τελικό του Ντα Λουζ. Ο Μπασινάς εκτελεί το κόρνερ και ο Χαριστέας βρίσκεται στην καρδιά της πορτογαλικής περιοχής. Σηκώνεται στον αέρα και με δυνατή κεφαλιά στέλνει την μπάλα στα δίχτυα απογειώνοντας όλη την Ελλάδα!
Όταν το ημερολόγιο έγραφε 4 Ιουλίου του 2004 και ο Θοδωρής Ζαγοράκης μαζί με τους συμπαίκτες του σήκωναν το τρόπαιο στον ουρανό της Λισαβόνας, η Ελλάδα και οι Έλληνες όπου Γης βρισκόταν στα ουράνια! Η ανεπανάληπτη πορεία στα πορτογαλικά γήπεδα θα έκλεινε με ένα έπος από το οποίο μετράμε είκοσι χρόνια πια.
Αναφερόμενος δε στους παίκτες του δήλωσε: «Όταν ήρθα στην Ελλάδα βρήκα ένα ασυνήθιστο γκρουπ παικτών, όπως ο Ζαγοράκης, ο Δέλλας, ο Καραγκούνης, ο Σεϊταρίδης και άλλοι. Υπήρχε μια ομάδα παικτών. Ο αρχηγός μας ήταν ο Ζαγοράκης, που βγήκε ο καλύτερος του τουρνουά. Αν σας έλεγα πριν από μερικά χρόνια ότι καλύτερος παίκτης του τουρνουά θα έβγαινε Έλληνας, θα το πιστεύατε;».
