H 25η Νοεμβρίου του 2020 είναι μία ημέρα αποφράδα για την Αργεντινή. Όλη η χώρα θρήνησε την τεράστια απώλεια του… Θεού της. Του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ο σπουδαίος Ντιεγκίτο λατρεύτηκε σαν «Θεός» από τον λαό του και η λατρεία αυτή δεν περιορίζονταν μόνο στα σύνορα της χώρας της Λατινικής Αμερικής. Έγινε μία ολόκληρη θρησκεία, όπου ακόμη και εκκλησίες έχτισαν στο όνομά του. Και αυτό το «κέρδισε» με τα… θαύματα που έκανε με την ποδοσφαιρική μπάλα στο χορτάρι τόσο με τους συλλόγους που αγωνίστηκε ανά τον κόσμο, αλλά και φυσικά με τη φανέλα της Αργεντινής, την οποία σε όλα τα μεγάλα και διεθνή ραντεβού κουβαλούσε στις πλάτες του, όπως και όλο το έθνος.
Τα πεπραγμένα του Μαραντόνα στους αγωνιστικούς χώρους είναι γνωστά. Άλλοι τα έζησαν και τον θαύμασαν στην εποχή του, άλλοι τα έμαθαν και τα είδαν αργότερα, κλίνοντας το γόνυ στο μεγαλείο του. Όμως, ο Ντιεγκίτο δεν «μιλούσε» μόνο στην μπάλα, αλλά γενικά είχε και άποψη για τα πάντα. Όλοι κρέμονταν από τα χείλη του και άκουγαν τα λόγια του σαν… ευαγγέλιο. Ο «Θεός» της Αργεντινής, λοιπόν, είχε πολλά πάθη. Ένα από αυτά, δεν ήταν αθλητής του αγαπημένου του ποδοσφαίρου, αλλά του μπάσκετ!
Το αγαπημένο του παιδί ήταν ο Μάνου Τζινόμπιλι. Ίσως γιατί στο πρόσωπο του σπουδαίου μπασκετμπολίστα ο Μαραντόνα να έβλεπε ομοιότητες με τη δική του πορεία. Έναν αθλητή που ξενιτεύτηκε από μικρός, μεγαλούργησε τόσο στην Ευρώπη όσο και στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, που είναι το ΝΒΑ, εκπροσωπώντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο την Αργεντινή και φυσικά όπως και εκείνος την κουβαλούσε στις πλάτες του και την οδήγησε σε τεράστια επιτεύγματα.
Ακόμη και οι… Θεοί έχουν αδυναμίες. Έχουν τις λατρείες τους. Για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα αυτός ήταν ο Μάνου Τζινόμπιλι. Άρα, όσα τρόπαια κι αν κατέκτησε, όσες διακρίσεις και να έλαβε όταν έχει λάβει την ευλογία από το… χέρι και το στόμα του Θεού είναι ίσως η ύψιστη τιμή…
Πηγή: sport-fm.gr
