Τέτοιες ημέρες πέρυσι βρισκόμασταν σε ρυθμούς Παγκοσμίου Κυπέλλου και όλοι όσοι υποστηρίζαμε την Αργεντινή, θέλαμε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να το σηκώσει ο Λιονέλ Μέσι και η παρέα του. Το μεγάλο σοκ ήρθε στην πρεμιέρα με την ήττα από το... πουθενά από τη Σαουδική Αραβία, ωστόσο στη συνέχεια όλα κύλησαν όπως πρέπει και το όνειρο έγινε πραγματικότητα! Χαμόγελα, δάκρυα ευτυχίας και ο pulga είχε εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο! Και όλοι όσοι τον αγαπάμε, ήμασταν ευτυχισμένοι!
Πίσω από όλα αυτά όμως, το δικό του χεράκι είχε βάλει και ο Λιονέλ Σκαλόνι. Ο προπονητής κάθε ομάδας συνήθως είναι ο αφανής ήρωας, που όταν πέφτουν τα φώτα, θα είναι ο τελευταίος που θα πάρει τα μπράβο. Στον τελικό λοιπόν του Κατάρ, όταν όλη η ομάδα της Αργεντινής ήταν ένα κουβάρι στο γήπεδο, ο Σκαλόνι καθόταν στον πάγκο, συγκινημένος και απλά κοιτούσε τους παίκτες του. Έφτανε απλώς μια αγκαλιά από τον Παρέδες, για να γυρίσει απλώς την πλάτη του, να ξανακοιτάξει το γήπεδο και να ξεσπάσει σε λυγμούς.
Μια εικόνα χαραγμένη στο μυαλό όλων που δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Και δεν θα ξεχαστεί, γιατί χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε τον Αργεντινό τεχνικό, αλλά δεν είχε τη δόξα των μεγάλων προπονητών, όπως του Κάρλο Αντσελότι, του Πεπ Γκουαρδιόλα, ή του Ζοσέ Μουρίνιο. Και όμως κατάφερε να γίνει με την χώρα του Παγκόσμιος Πρωταθλητής!
Καλά όλα αυτά, όμως η αρχή του Λιονέλ Σκαλόνι στην εθνική ομάδα δεν ήταν εύκολη, ούτε ο ίδιος αποτελούσε την πρώτη επιλογή της Ομοσπονδίας. Ο Αργεντινός ήταν μια λύση εκτάκτου ανάγκης όταν αποχώρησε ο Χόρχε Σαμπάολι από την τεχνική ηγεσία. Ο Σκαλόνι όμως έμεινε, δεν έφυγε ποτέ, δούλεψε με την ομάδα και ήξερε τη δυσκολία του να είσαι προπονητής του Μέσι και των άλλων σταρ. Όμως κατάφερε να διαχειριστεί όλη αυτή την κατάσταση και να βγει νικητής.
Πάμε λοιπόν στο 2018, όταν ο Σκαλόνι με τον Αϊμάρ ανέλαβαν την «αλμπισελέστε» και σιγά-σιγά με δουλειά, υπομονή και μεράκι άρχιζε να θυμίζει ξανά ομάδα από τα παλιά. Όλη η ομάδα ήταν πάνω στον Μέσι και ο pulga ήταν ο αρχηγός εκτός και εντός γηπέδων. Είχαν όλοι έναν κοινό όνειρο, την κατάκτηση του Μουντιάλ, για τον Μέσι και τους ίδιους και το κατάφεραν.
Πρώτα όμως ήρθε το Copa America, αλλά και το Finalissima για να πάρουμε μια γεύση εμείς… οι κοινοί θνητοί το τι θα ακολουθήσει. Το Copa America ήρθε ως επιστέγασμα της σκληρής δουλειάς και της μεγάλης προσπάθειας που κατέβαλαν άπαντες, κάτω από την αγκαλιά του Σκαλόνι και του επιτελείου του. Έπρεπε να κάνουν υπομονή 28 χρόνια οι Αργεντίνοι για να σηκώσουν έναν τίτλο. Διάστημα το οποίο τους φάνηκε σαν... αιώνας, αλλά το τρόπαιο ήταν γλυκό και μιας μορφής εξιλέωση για τις παλιοσειρές: Τον Μέσι, τον Ντι Μαρία, τον Οταμέντι και τα άλλα παιδιά!
Μήνες αργότερα, ήρθε το μεγάλο όνειρο, το Μουντιάλ του Κατάρ, όπου όλοι ξέρουμε τι έγινε. Ένα ποδοσφαιρικό θαύμα, ένας τελικός-θρίλερ, όπου η Αργεντινή προηγούνταν με 2-0, η Γαλλία ισοφάρισε σε 2-2, μετέπειτα έγινε 3-3, ο Κολό Μουανί νικήθηκε από τον Μαρτίνες στη μεγαλύτερη ευκαιρία όλων των τελικών, με το παιχνίδι τελικά να οδηγείται στα πέναλτι.
