cbn celebrity-logo inbusiness-news-logo LOGO-PNG-108

Και τώρα που τα πήρε όλα, ο Τζόκοβιτς έγινε αθάνατος-Η διαδρομή από τους βομβαρδισμούς ως την κορυφή

Στις 3 Ιουνίου κατά την διάρκεια του Roland Garros, ο Νόβακ Τζόκοβιτς αμέσως μετά τον αγώνα με τον Φρανσίσκο Τσερούντο, κατάλαβε ότι το δεξί του πόδι είχε πάθει ζημιά. Την επομένη ημέρα, η μαγνητική έδειξε ρήξη μηνίσκου και ο Σέρβος αποχώρησε από το τουρνουά προκειμένου να υποβληθεί σε αρθροσκόπηση, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 5 του μήνα.

Στα 37 του χρόνια δεν ήταν λίγοι αυτοί που «τελείωσαν» τον αυθάδη Σέρβο, αυτόν που αρνήθηκε να εμβολιαστεί, εικάζοντας ότι θα έχανε και το Wimbledon, αλλά και τους Ολυμπιακούς αγώνες του Παρισιού. Σαράντα μέρες μετά, ο Τζόκοβιτς παίζει με «πληγωμένο» πόδι στον τελικό του Wimbledon ενάντια στον Κάρλος Αλκαράθ, ο οποίος τον νικάει εύκολα με 3-0 σετ. Κόντρα σε όλους τους νόμους της... ιατρικής, ο ατίθασος Σέρβος δίνει το παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι και αφού «εξολοθρεύει» όποιον βρίσκει στο δρόμο του, στις 4 Αυγούστου συναντά και πάλι τον Αλκαράθ στον τελικό για το χρυσό μετάλλιο.

Τον πήγε ο θείος του Γκόραν, που τον άφησε εσώκλειστο και έφυγε για να γυρίσει πίσω, με τον Τζόκοβιτς να ξεσπάει σε κλάματα το πρώτο βράδυ μακριά από τους δικούς του. Έκλαιγε συνέχεια τις πρώτες ημέρες, μέχρι ο νέος του προπονητής Νίκι Πίλιτς να αντιληφθεί ότι ο μικρός χρειαζόταν ένα χάδι για να νιώσει ότι κάποιος είναι εκεί γι αυτόν.

Στις προπονήσεις είναι θηρίο και τα δίνει όλα χωρίς να υπολογίζει την κούραση ή τις επίπονες ασκήσεις τις οποίες εκτελεί αδιαμαρτύρητα, ενώ μέσα σε δύο χρόνια αναδεικνύεται καλύτερος έφηβος παίχτης στην Ευρώπη.

Το 2002 στα δεκαπέντε του χρόνια κερδίζει ένα τουρνουά στην Σερβία και βλέπει για πρώτη φορά το όνομά του στο Νο 767 της παγκόσμιας κατάταξης. Εχει αρχίσει η πορεία προς την κορυφή.

Μόνος του στον θρόνο

Μια πορεία θαυμαστή το λιγότερο, αφού ο Νόβακ το 2004 βρίσκεται στο Νο.186 ενώ μετά παίζει για πρώτη φορά στο Ρολάν Γκαρός, όπου φτάνει μέχρι τα προημιτελικά. Έχει ήδη αρνηθεί την αγγλική υπηκοότητα που θα του απέφερε χρήματα από χορηγούς αφού η Σερβία είναι όχι μόνο πατρίδα του αλλά ένα κομμάτι τη καρδιάς του το οποίο δεν θα απαρνιόταν ποτέ.

Στο τέλος του 2006 ο Τζόκοβιτς σκαρφαλώνει στο Νο.16 της παγκόσμιας κατάταξης και όταν ο πατέρας του τον συγχαίρει του λέει να μην το κάνει ξανά μέχρι να γίνει το Νο 1. Κοντά του έχει πάντα την Γελένα Ρίστιτς, τον μαθητικό του έρωτα-γνωρίστηκαν στα γυμνασιακά τους χρόνια-που άντεξε στο πέρασμα του χρόνου και στην απόσταση που τους χώριζε.

Του χάρισε ένα γιο και μια κόρη και ήταν εκεί φυσικά την Κυριακή του μεγάλου τελικού στο Παρίσι όπου ο Τζόκοβιτς αντιμετώπισε τον Κάρλος Αλκαράθ και κέρδισε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Αυτός ο δαιμονισμένος μέσα στο τερέν αθλητής, που διαθέτει φοβερό χιούμορ και μια μεγάλη καρδιά κατέχει το ρεκόρ παραμονής στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης των ανδρών στο τένις αφού έμεινε 325 εβδομάδες.

Μιλώντας για μεγάλη καρδιά αρκεί να θυμηθεί κάποιος το στιγμιότυπο από το Roland Garos του 2014, όταν διακόπηκε ο αγώνας λόγω βροχής και ο Τζόκοβιτς έκατσε τον πάγκο του, έχοντας πίσω του ένα νεαρό αγόρι να κρατάει μια ομπρέλα για να μην βρέχεται ο διάσημος τενίστας. Ο Τζόκο έπραξε το αυτονόητο.

Έκανε χώρο και φώναξε τον νεαρό να κάτσει δίπλα του, ενώ κράτησε αυτός την ομπρέλα και του έδωσε να κρατάει την ρακέτα του, μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων του κοινού. Μετά έπιασαν την κουβέντα, του πρόσφερε νερό και μίλαγαν σαν φίλοι για λίγα λεπτά, πριν επιστρέψει στον αγώνα ο άνθρωπος που μέσα σε ένα χρόνο κέρδισε 35.000.000 δολάρια και νίκησε σερί σε 43 αγώνες.

Έχοντας κερδίσει τα πάντα παραμένει εκτός των άλλων και μέγας φιλάνθρωπος, αφού είχε δωρίσει 1.000.000 δολάρια στην Σερβία για την μάχη κατά του κορωνοϊού, ενώ μέσω του ιδρύματος του έχει χτίσει δεκάδες δημοτικά σχολεία για τα παιδιά.. Κάποια από αυτά ονειρεύονται όπως ονειρευόταν κι' αυτός σε ηλικία τεσσάρων ετών να γίνει πρωταθλητής σαν τον Πιτ Σάμπρας τον οποίο είχε θαυμάσει στον τελικό του Wimbledon.

Τότε κατασκεύασε ένα κύπελλο που έμοιαζε με το τρόπαιο του φημισμένου τουρνουά, ευχόμενος να έρθει η μέρα που θα σηκώσει το πραγματικό στα χέρια του. Τελικά δεν σήκωσε μόνο αυτό, ο αθλητής-φαινόμενο που όταν νευριάζει σπάει ρακέτες, όταν πιστεύει ότι αδικείται την λέει στο διαιτητή, όταν τον αποδοκιμάζουν, επιστρέφει τις αποδοκιμασίες και στο τέλος τα παίρνει όλα.

;